با من بی‌کس تنها شده، یارا تو بمان
همه رفتند از این خانه خدا را تو بمان

من بی‌برگ خزان دیده دگر رفتنی‌ام
تو همه بار و بری، تازه بهارا تو بمان

داغ و درد است همه نقش و نگار دل من
بنگر این نقش بخون شسته نگارا تو بمان

زین بیابان گذری نیست سواران را لیک
دل ما خوش به فریبی است، غبارا تو بمان

هر دم از حلقه عشاق، پریشانی رفت
بسر زلف بتان! سلسله دارا تو بمان

شهریارا، تو بمان بر سر این خیل یتیم
پدرا، یارا، اندوه گسارا تو بمان

سایه، در پای تو، چون موج، دمی زار گریست
که سر سبز تو باد کنارا تو بمان

دلم با توئه فکر چیزی نباش
خودم غصه‌هاتو به جون می‌خرم
تو رو با خودم هر کجا که بگی
تو رو سمت لبخند و گل می‌برم

تمام منی، کم نشو، کم نیار
با این روزگار و غمش تا نکن
امیدم تویی از ته دل بخند
نگاهت رو از گریه دریا نکن

اجازه نده ابر بی‌حوصله
لب مرز خنده بباره بره
به روز سیاه و شب شک نباز
بگو ناامیدی بذاره بره

به روزای خوبی که پیش منی 
به آینده‌ای تازه و دیدنی 
به سقفی که پر میشه از روشنی 
به من فکر کن 

تو قلب منی که نفس میزنی 
کنار تن من توی پیرهنی 
واسه اینکه باور کنی از منی 
به من فکر کن 

من‌و قله کن، عشق‌و بالا ببر
به دنیا بگو فاتح من شدی
بدون تو این زندگی مرگ بود
دلیلی برای نمردن شدی

تو این دوره از حیله و حرف و رنگ
کنار توئم با یه حس قشنگ
اگه عاشقی با غرورت بجنگ
به من فکر کن

منم از بد لحظه‌ها دلخورم
منم گاهی از آدما می‌برم
شبیه تو از درد بودن پرم
به من فکر کن

به روزای خوبی که پیش منی 
به آینده‌ای تازه و دیدنی 
به سقفی که پر میشه از روشنی 
به من فکر کن 

تو قلب منی که نفس میزنی 
کنار تن من توی پیرهنی 
واسه اینکه باور کنی از منی 
به من فکر کن 

نه به چاهی ، نه به دام هوسی افتاده

دلم انگار فقط یاد کسی افتاده …

بعضی چیزها را ” باید ” بنویسم

نه برای اینکه همه ” بخونن ” و بگن ” عالیه “

برای اینکه ” خفه نشم “

همین !

 زندگى موسیقى گنجشکهاست

زندگى باغ تماشاى خداست…

زندگى یعنى همین پروازها،

صبح ها، لبخندها،  آوازها…

زندگى ذره ى کاهیست، که کوهش کردیم

کاش می شد دفتری نو باز کرد

حرف دل را باید از اول نوشت

کاشکی می شد تمام درد را

در سکوتی ساده و مجمل نوشت

می نویسم :

د

ی

د

ا

ر

تو اگر با من و همراهِ منی

یک به یک فاصله ها را بردار

بی تو من

خاص ترین خاصیتم . . . تنهائیست !

” ﺩﻟـﻢ ” ﺑﻬــﺎﻧﻪ ﯼ ” ﺗـــﻮ ” ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ !

ﺗــــﻮ ﻣﯽ ﺩﺍﻧــﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟

ﺑﻬــﺎﻧﻪ ، ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﯿﺲ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﺯﺩﺩ …

ﺑﻬــﺎﻧﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﯿـﺎﻥ ﺍﻧﺒـﻮﻫﯽ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ …

ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﭘـــﯽ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ .

ﺑﻬــــﺎﻧﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﺒﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﺳﮑـــﻮﺕ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ؛

ﺗﺎ ﮔﻼﯾﻪ ﺍﯼ ﻧﮑﻨﻢ ﺍﺯ ” ﻧﺒـﻮﺩﻧﺖ “

شکست داده ام …

تنهایی را ….

از وقتی که یادت …

هیچ وقت تنهایم نگذاشته است….

ای که تویی همــــــــــــــــــــــــــه کسم …

بی تو می گیره نفســــــــــــــــــــم …

گاهی باید دور خود یک دیوار تنهایی کشید .

نه برای اینکه دیگران را از خودت ، دور کنی

بلکه ببینی چه کسی برای دیدنت …

دیـــــــــــــــــــــــــــــوار را خـــــــــــــراب می کند .

لذت دنیا…

داشتن کسی ست

که دوست داشتن را بلد است.

به همین سادگی…!

این روزها

گفتن دوستت دارم! انقدر ساده است که میشود انرا از هر رهگذری شنید!

اما فهمش…

یکی از سخت ترین کارهای دنیاست

سخت است اما زیبا!

زیباست

ﺩﻭﺗﺎ ﺩﺳﺘﺎﺷﻮ ﻣﺸﺖ ﮐﺮﺩ ﺟﻠﻮﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :
ﺍﮔﻪ ﺑﮕﯽ گل ﮐﺪﻭﻣﻪ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ …
ﭼﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮﺩ …
ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﻣﻮ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ …
ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩﻧﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺯﺩﻡ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺖ ﭼﭙﺶ
ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﮔﻠﻪ …
ﺩﺳﺘﺸﻮ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ …
گل بود ،،،،،
ﺍﺷﮑﺎﻡ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻡ …
ﺣﻮﺍﺳﺶ ﻧﺒﻮﺩ ، ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺍﺷﮑﺎﻣﻮ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ …
ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ تو ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻫﻢ گل بود
آنکه تو را میخواهد …
به هر بهانه ای میماند …